Het mooie aan werken met paarden is dat ze zo gruwelijk eerlijk en duidelijk zijn.
Ze laten je feilloos voelen hoe jij je energie gebruikt en geven dat aan je terug.
Dat begint al met het contact maken met het paard.
Je hebt mensen die doelgericht op het paard van hun keuze afstappen en het paard energiek op zijn of haar neus gaan kloppen, roepen dat het paard heel braaf is en dan vragen wat de volgende opdracht is.
Nu moet je weten dat paarden absoluut geen knuffeldieren zijn en dat ze aanraking over het algemeen als een soort belediging ervaren. Zeker als het zonder contact is.
En je hebt mensen die op een afstand gaan staan en zeggen:” hij heeft er vandaag zeker geen zin in. Hij wil niet naar me toe komen….”
Allebei vormen van ‘contact maken’.
Maar wat is contact maken eigenlijk?
Is dat doelgericht handelen zonder op de ander te letten of is dat wachten tot de ander het initiatief neemt?
Wat is onze rol in het contact met de buitenwereld?
Wat is onze rol in het contact met onszelf?
Contact maken begint met het je openstellen voor wat er is.
Niet voor wat je WIL dat er is.
Niet voor waar je bang voor bent dat er is.
Maar gewoon voor wat er is. Op dit moment. Ontvangen.
En dat is rete eng. Ik ben zelf nogal goed in van het ene uiterste naar het andere uiterste schieten.
Van het enorm naar buiten uitzenden van energie heel moe worden en me dan ook weer enorm terugtrekken om op adem te komen.
Heel vermoeiend voor mijn omgeving en allebei zo lekker uit contact.
Maar hoe stel je je dan open?
Door te voelen wat er op dat moment in je lichaam aan de hand is.
Op het moment dat je eerlijk voelt dat je boos bent of bang bent zal een paard een zucht van verlichting slaken want paarden voelen alleen maar of de buitenkant en de binnenkant met elkaar matchen.
Een paard heeft niets tegen angst zolang je er maar eerlijk over bent.
Als je de angst wegstopt krijgt het paard dubbele signalen en ben je dus onbetrouwbaar in zijn of haar ogen.
Dat betekent dus dat je om contact te maken met de buitenwereld, contact moet maken met jezelf.
Dat je aan je lichaam vraagt:” Hallo, is daar iemand?” En dat je gaat onderzoeken hoe het met je is.
Wat je in je lichaam voelt. Waar je iets in je lichaam voelt. Hoe je je echt voelt.
Gewoon voelen, gewaar worden. Zonder oordeel.
En als ik dan mezelf weer eens te hard overschreeuw omdat ik me niet gezien voel, dan maak ik dus contact met mezelf én met mijn pijn.
Want de bonus is dat als je contact maakt met je pijn je OOK contact maakt met de liefde.
Als je in staat bent allebei de kanten van de medaille te voelen kan je liefde voelen voor het geheel en voor jezelf.
Volgens mij is de grootste oorzaak van de enorme polariteit in de wereld dat wij niet goed in staat zijn contact te maken met onze pijn en dus met de liefde.
Als we dat namelijk konden zouden we zien dat iedereen op zijn eigen manier op zoek is naar geluk.
Dan zouden we de ander liefdevol kunnen accepteren en respecteren in zijn anders zijn.