
Wie ben ik?
Schuld en schaamte zijn je grootste tegenstanders.”
Een laatbloeier op zoek naar vrede en verbinding.
Heel bang en opgesloten in mezelf.
Zo’n klein meisje was ik.
Een bang meisje met een hele scherpe tong.
Door de onveiligheid in mijn familie kon ik nooit zeggen wat ik voelde maar zei ik wel wat ik dácht. Gewapend met één schouder 10 cm hoger dan de andere.
Dit vermogen om me uit te drukken heeft me gered en ik ben gek genoeg naar het conservatorium gegaan om zang te studeren omdat voor 500 man zingen veiliger voelde dan tegen 1 iemand zeggen hoe het echt met me ging.
Een soort IJskoningin
Zo ontstond “de zangeres” die nooit om hulp vraagt en die er uit ziet of ze alles alleen kan.
Ik werkte heel hard maar voelde een leegte van binnen. Alles wat ik deed was het “net niet”.
En ondertussen maar zorgen voor iedereen en precies zien wat iemand nodig heeft.
Ik hield het allemaal vol want ik heb de wilskracht van een pittbull maar echte vervulling vond ik nergens in.
“Wacht maar af” dacht ik altijd, ik moet gewoon nog harder werken.
Echt niets is minder waar!
Heel langzaam ben ik gaan smelten.
Door therapie, door meditatie, door de goede man tegen te komen, door in contact te zijn met mijn dieren en de natuur.
Ik ben gaan vertrouwen en me open gaan stellen.
Ik ben gaan houden van de kant die zich graag terug trekt.
Ik omarm mijn jaloezie, mijn ongeduld en mijn eeuwige twijfel of ik het wel goed genoeg doe.
Ik eer mijn overgevoeligheid en zie de enorme potentie hiervan.
Volledig.
Ik durf nu kwetsbaar te zijn.
Ik durf nu voor een deel afhankelijk te zijn.
Ik durf nu naar mijn vrouwelijke kracht te luisteren en te ontspannen.
Ik heb echt contact met mensen, ik geniet en ik voel me levend.
Ik ben bezig mijn mannelijke en vrouwelijke kanten in balans te brengen.
Mijn sterk ontwikkelde naar buiten gerichte kracht waarmee ik dingen overzie combineer ik nu met het diepe vrouwelijke weten.
Ik voel me volledig.
Volledig en dankbaar.